Czym jest piercing? Kiedy powstał i jaką ma histrorię?

Piercing, czyli kolczykowanie lub przekłuwanie, polega na wykonywaniu przekłuć w ciele i wprowadzaniu w nie kolczyków. Kolczykowanie swojego ciała jest zjawiskiem sięgającym zarania dziejów ludzkiej cywilizacji.

Najstarszą formą kolczykowania ciała (piercing) jest przekłuwanie uszu świadczy o tym może fakt, iż najstarsza odnaleziona na świecie mumia, znaleziona w australijskim lodowcu w 1991 roku - której wiek naukowcy określili na ponad 5000 lat - miała przekłute uszy. Pierwotnie kłucie uszu miało charakter magiczny. W dawnych czasach wierzono, że złe duchy mogą wejść do ciała przez uszy, a kolczyki miały je przed nimi chronić.

Żeglarze przekłuwali swoje uszy dla powiększenia pola widzenia. W wielu społeczeństwach przekłuwanie uszu ma związek

z rytuałem inicjacji. Na Borneo matka i ojciec kłują każde po jednym uchu swego dziecka jako symbol jego zależności od nich.

Kolczyki były noszone w starożytności przez Rzymian. Kłucie ucha jest praktyką stosowaną po dziś dzień zarówno przez kobiety jak i mężczyzn.

Przekłuwanie własnego ciała w celu umieszczenia w powstałym otworze ozdoby, praktykowane było już w starożytnym Egipcie,

a także wśród Azteków i Majów. W odróżnieniu od tradycyjnych złotych lub srebrnych kolczyków noszonych w uszach, ozdoby do piercingu wykonane są zwykle z tytanu lub stali chirurgicznej i są przeznaczone do stałego noszenia.

Miejsca przekłuć

zwykle uszy, łuki brwiowe, nos, wargi, język, okolice podbródka, sutki, pępek, narządy płciowe.

Modyfikacje ciała mogą mieć podłoże kulturowe lub religijne, mogą też być wyrazem przynależności do określonej subkultury. Dla współczesnej młodzieży ozdabianie ciała za pomocą tatuażu i piercingu jest prawdopodobnie w większości przypadków podążaniem za tym co modne i naśladowaniem stylu ozdabiania się przez gwiazdy pop-kultury, znanych aktorów, sportowców i ludzi mediów.

Psychologowie i badacze wskazują również, że modyfikowanie ciała może wynikać ze specyficznych potrzeb rozwojowych (np. kreowanie własnej indywidualności), może być formą autoekspresji, wyrażania swoich myśli, preferencji, służyć podkreśleniu własnej kobiecości bądź męskości, być sposobem na podkreślenie własnej tożsamości i niezależności (Armstrong, 1996; Armstrong i McConnel)

Piercingu nie powinny wykonywać osoby mające niską krzepliwość krwi, cierpiące na hemofilię,

a także cechujące wadami krwi. Jeśli nie jest się pewnym tych czynników w swoim ciele, należy wykonać wcześniej odpowiednie badania.

Całkowicie wykluczają z piercingu alergie na metale oraz choroby przewlekłe, jak cukrzyca. Nie można przeprowadzić zabiegu, jeżeli na planowanym obszarze występują zmiany skórne, stany zakaźne oraz zapalne.